Meer info betreffende:
De oogbol
De oogbol (bulbus oculi) is omringd door bot. Het oog ligt in de zogenaamde orbita. Dit is een peervormige holte bestaande uit bot. Dit is prettig want hierdoor wordt het oog voor een groot deel beschermd. Het oog is 7,5 gram zwaar en 24 mm lang. De oogbol heeft een wand, die uit drie lagen bestaat. Deze wand uit drie lagen omgeeft drie oogholten, die oogkamers worden genoemd. Het zijn de voorste oogkamer, de achterste oogkamer en de glasvochtholte met het geleiachtige glasvocht.
De oogspieren
Elk oog heeft 6 uitwendige oogspieren. De oogspieren zorgen ervoor dat we onze ogen kunnen bewegen, in welke richting dan ook. We kunnen iets of iemand volgen, of snel van het ene naar het andere voorwerp kijken.
Drie paar hersenzenuwen bezenuwen deze spieren.
De derde hersenzenuw (Nervus III) bezenuwt 4 spieren die het oog naar boven, naar beneden en naar de neus toe bewegen
- musculus Rectus Superior, voornamelijk blik naar boven
- musculus Rectus Inferior, voornamelijk blik naar beneden
- musculus Rectus Medialis, uitsluitend beweging van het oog naar de neus toe
- musculus Obliquus Inferior, voornamelijk blik naar boven en naar de neus toe
- De vierde hersenzenuw (Nervus IV) bezenuwt slechts 1 spier, belangrijk voor de blik naar beneden en naar de neus toe, zoals bij het lezen
Het vaatvlies
Het vaatvlies (chorioidea) ligt tegen de binnenkant van de harde oogrok. Het vaatvlies bestaat uit drie lagen: een laag grote vaten (lamina vasculosa), een laag kleine vaten (choriocapillaris) en de membraan van Bruch. Het vaatvlies is, zoals de naam zelf al suggereert, vaatrijk. Het vaatvlies voedt het oog. Het vaatvlies is een dicht netwerk van bloedvaten, dat voor de voeding van de staafjes en kegeltjes zorgt. Het vaatvlies gaat aan de voorkant van het oog over in de iris.
Het netvlies
Het netvlies (retina) is de binnenste van de drie lagen. Het netvlies is een dunne, doorzichtig membraan. Nadat het licht door het hoornvlies naar binnen is gevallen gaat het door de pupil, de lens en de glasvochtruimte. Uiteindelijk komt het licht terecht op het netvlies. De kegeltjes In het netvlies zitten staafjes (voor het zien bij schemering) en kegeltjes (voor het zien van kleuren). Dit zijn cellen die de lichtprikkel omzetten in een elektrische prikkel. Deze prikkels worden via de oogzenuw naar de hersenen geleid en daar omgezet in een beeld. Wanneer u het oog zou vergelijken met een fototoestel, dan vormen het hoornvlies en de lens het lenzenstelsel van de camera. De iris is te vergelijken met de sluiteropening (het diafragma) en het netvlies zou de film zijn.
De oogzenuw
De oogspieren worden aangestuurd door drie paar hersenzenuwen. De derde zenuw (Nervus III) stuurt vier van de zes uitwendige oogspieren aan. Deze oogzenuw zorgt op die manier voor de beweging van het oog naar boven, de beweging naar de neus toe en deels ook voor de beweging van het oog naar beneden. De vierde zenuw (Nervus IV) stuurt één spier die actief is bij de blik naar beneden aan, bij het lezen bijvoorbeeld. De zesde zenuw (Nervus VI) stuurt de spier die zorgt voor de beweging van het oog naar buiten aan. Wanneer een oogzenuw verlamd is, bijvoorbeeld door een hersentrauma, zal de betrokken oogspier niet of onvoldoende gestimuleerd worden waardoor er scheelzien en ook dubbelzien kan optreden. De balans tussen de ogen kan ook verstoord raken wanneer een oog gehinderd wordt in zijn beweging bijvoorbeeld door een afwijkende structuur of ligging van een oogspier of door beschadiging van de oogkas. Scheelzien bij kinderen wordt doorgaans niet veroorzaakt door een verlamming of beperking van een oogspier. De oogbewegingen zijn meestal volledig normaal. Scheelzien bij jonge kinderen is vaak te wijten aan een overstimulatie van bepaalde oogspieren.
De blinde vlek
Op een foto van het netvlies is de blinde vlek te zien als een lichtgekleurde vlek. In dit gebied zitten geen receptoren voor licht. Dat betekent dus dat we in dit gebied niets kunnen zien. Dit wordt ook wel de papil genoemd. Deze zit aan de achterkant van het oog. Het is de uitgang voor alle bloedvaten richting de hersenen. Ook verlaten hier de talrijke zenuwen die het licht omzetten in elektrische signalen het oog om dit in de hersenen wederom om te laten zetten in een beeld met kleur en diepte. De uitgang zit altijd iets aan de neuskant.
De gele vlek
De gele vlek (macula lutea) is een gebiedje op het netvlies waar de kegeltjes heel dicht op elkaar geplaatst liggen. Met dit deel van het netvlies zien we de heel fijne details. Hoe goed en hoe scherp iemand hiermee ziet, wordt uitgedrukt in gezichtsscherpte.
De bloedvaten van het oog
Het vaatvlies bestaat uit bloedvaten die het oog van de nodige zuurstof en voedingsstoffen voorzien.
Het glasvocht
Het glasvocht (corpus vitreum) bestaat uit een microscopisch aantoonbaar fijnmazig netwerk met glasvochtvloeistof. Een doorzichtige gel met een gelatine-achtige consistentie die achter de ooglens is gelegen en het grootste deel van het oog vult. Deze ooggel is bij kinderen en jonge volwassen vrij homogeen gestructureerd.
De pupil en het regenboogvlies (iris)
De opening in het midden is de pupil en daarmee regelt het oog de lichtopname. De pupil wordt nauwer bij veel licht en wijder bij weinig licht. Beide pupillen veranderen gelijktijdig, in een reflex. Niet alleen licht heeft invloed op de pupillen. Verkleining vindt ook plaats wanneer men naar dichtbij gelegen voorwerpen kijkt, terwijl de pupillen groter worden bij het zien van iets ontroerends of opwindends. Het regenboogvlies Het regenboogvlies (iris) is het diafragma van het oog en ligt om de pupilopening heen. De pupil, het zwarte rondje midden in de gekleurde iris, is de opening van het diafragma. Het diafragma staat onder invloed van het licht: bij veel licht wordt de pupil kleiner en bij weinig licht groter. Bovendien veranderen de pupillen bij emoties (groter) of bij kijken op korte afstand (kleiner). Het regenboogvlies is gekleurd en die kleuring is afhankelijk van de pigmentatie. Een oog met weinig pigmentatie is blauw. Een oog met veel pigmentatie is echter bruin.
Het hoornvlies
Het hoornvlies (cornea) is het etalageruitje van het oog. Dit is het buitenste, glasachtige deel van het oog, waarop men contactlenzen aanbrengt en wat geïrriteerd raakt als het met stof in aanraking komt. Het hoornvlies is ongeveer 550 micron dik (0,55 millimeter) en heeft een diameter van gemiddeld 12 mm. Het hoornvlies is het deel waar het licht het meest wordt gebroken. Daarom is het hoornvlies zeer belangrijk voor het scherpstelvermogen van het oog. De kromming van het hoornvlies bepaalt in sterke mate de breking van het binnenkomende licht. Een traanfilm zorgt voor het glad maken van het oppervlak. Bovendien draagt het bij tot de voeding van het hoornvlies. Het hoornvlies Het hoornvlies is opgebouwd uit meerdere lagen. Het dankt zijn doorzichtigheid aan een evenwicht tussen het aan de buitenkant liggende epitheel, het aan de binnenkant liggende endotheel en het tussenin liggende stroma. Het epitheel heeft de belangrijke eigenschap dat het zich kan vernieuwen. Bij een beschadiging vermeerderen de epitheelcellen zich om zo het beschadigde gedeelte binnen enkele dagen te bedekken. Binnen een week kan het gehele epitheel zich volledig vernieuwen. Een ander kenmerk van deze laag is de aanwezigheid van losse zenuwuiteinden, waardoor u irritatie kunt voelen als er stof in uw oog komt. .
De lens
Hoornvlies en lens spelen bij het scherp zien een belangrijke rol. Zowel het hoornvlies als de lens zorgen ervoor dat de lichtstraal wordt gebroken. De grootste breking treedt op in het hoornvlies. De ooglens moet het beeld verder scherp stellen. Wanneer iemand een voorwerp in de verte bekijkt, dan wordt de lens door spiertjes afgeplat. De lichtstralen worden dan minder sterk gebroken en kunnen van grote afstand op het netvlies vallen. Ziet men een voorwerp dichtbij dan wordt de lens boller, waardoor het licht sterker gebroken wordt en het voorwerp scherp op het netvlies komt. Deze aanpassingen zijn te vergelijken met het instellen van een cameralens; bij het oog gebeurt dit echter onbewust. Dit wordt accommodatie genoemd. Bij het ouder worden, wordt de lens minder vervormbaar, waardoor het accommodatievermogen afneemt en tenslotte een leesbril nodig is.